Miasto i Gmina Suchań
Oficjalny serwis gminy
Szukaj na stronie
Historia
dodano: 2012-01-25 13:00:24
Suchań miasto położone w województwie zachodniopomorskim, w powiecie stargardzkim. Historyczna część miasta położona jest na równinie, wzdłuż dawnego traktu ze Szczecina i Stargardu na Mazowsze. Stary układ urbanistyczny z rynkiem i domami z XVIII i XIX w świadczą o bogatej przeszłości Suchania. Dominującym elementem zabudowy tej części miasta jest gotycki kościół parafialny. W okresie wczesnośredniowiecznym był tu gród sięgający swymi początkami X w. W 1269 r. Suchań po raz pierwszy występuje w dokumentach jako villa Zukan.
Data lokacji miasta nie jest znana, Suchań w 1487 r. występuje jako miasto. W okresie reformacji Joannici sprzedali Suchań Wolfowi Borcie. Książęta pomorscy nie zatwierdzili jednak tej transakcji. W 1551 r. Suchań przeszedł pod zarząd dóbr książęcych w Szadku. W 1637 r. zmarł Bogusław XIV co zbiegło się z najazdem Szwedów na Pomorze. Do końca wojny miasto często przechodziło z rąk do rąk, ostatecznie od 1654 r. miasto zostało włączone do Brandenburgii, pozostając aż do 1709 r. w bezpośrednim posiadaniu rodziny von Schwerin, a następnie przyłączono je do domeny panującego. W XIX w. istniał przy mieście folwark, który w latach 1828-31 częściowo rozparcelowano. Na gruntach pofolwarcznych powstała Kolonia Suchań, od 1850 r. stanowiąca wraz z miastem jedną jednostkę administracyjną. W marcu 1945 r. wojska radzieckie wkroczyły do miasta, a pierwsi polscy osadnicy pojawili się na początku kwietnia.
Herb
Najstarsza pieczęć miasta z XIV w. przedstawia szpon gryfa pomiędzy dwiema gwiazdami. Na pieczęciach późniejszych gwiazdę pod szponem zastąpiono lilią. Z pewnością są to elementy wyobrażające przynależność miasta zarówno do szczecińskich Gryfitów jak i do joannitów. Dzisiejszy herb przedstawia na niebieskim polu złotą łapę gryfa pomorskiego ze szponem, u góry biała gwiazda, poniżej łapy biała lilia ze złotą klamrą.
Legendy o pochodzeniu gryfa.
Dziwnym stworzeniem jest gryf. Ni to ptak ni to zwierz, albo jedno i drugie. Z przodu orzeł, z tyłu lew, a na głowie ma ośle uszy (?!). Wydawać by się mogło, że Pan Bóg w czasie tworzenia świata pomylił się albo też, kończąc dzieło spostrzegł, że pozostały mu różne części, a nie chcąc zniszczyć cennego materiału połączył je razem i ... to dziwne stworzenie wysłał na ziemię.
Gdy Pan Bóg zajęty był tworzeniem życia na ziemi, zły duch Przegrzecha czaił się w pobliżu i psocił, a z tworzonych dzieł się wyśmiewał. Aż pewnego razu, gdy za blisko podszedł, Pan Bóg rzucił weń grudą, którą trzymał w ręku. Czart ugodzony zaczął wyć i wywijać pocieszne koziołki. Anioł pomagający w pracy Panu Bogu, odwrócił się i przyglądał się jak Przegrzecha się zwija i przez pomyłkę dodał do orlego łba cielsko lwa. Czart to spostrzegł i zaczął się wyśmiewać. Pan Bóg aby okazać, że nic sobie nie robi z tej pomyłki przykleił jeszcze temu stworowi coś w rodzaju oślich uszu. I w ten sposób został stworzony gryf.
Inna legenda mówi, że w dawnych czasach opiekunami ludzi i ziem byli wielkoludy zwane stolimami. Takim stolimem na Kaszubach był gryf. Miał postać ludzką z ogromną brodą. Chodził po swej dziedzinie i ciągle coś przestawiał. Aż pewnego razu spotkał się z Panem Bogiem, który zszedł na ziemię aby popatrzeć jak się ludziom żyje.
Zapytał gryfa co sądzi o ludziach. Ten powiedział, że pomysł z stworzeniem człowieka był dobry tylko wykonanie mizerne, bo gdy człowiek stoi jest duży ale ma mało siły, nie może się unosić w powietrzu jak ptak ... i tak narzekał, że chyba spotkała go kara, że jest podobny do człowieka. Na to Pan Bóg zachmurzył się i powiedział: jak sobie życzysz to od tej chwili podobny do ptaka i lwa a na dodatek otrzymasz ośle uszy. I tak się stało.
Po południowej stronie Kniei Bukowej leży wioska Żelisławiec. Osada liczy co najmniej X wieków. W pobliżu kościoła rośnie stary dąb, pomnik przyrody. Ludowe podanie głosi, że na tym drzewie przed tysiącem lat książęta pomorscy znaleźli gniazdo gryfów. Od tamtego czasu gryf stał się herbem pomorskiego domu panującego. Legenda mówi dalej, że gniazdo zauważył woj Żelisław i przyprowadził do niego księcia. Władca pomorski z wdzięczności nadał mu w lenno okoliczne tereny. Założona osada od imienia woja przyjęła nazwę Żelisławiec.
Zamek w Suchaniu
Zamek znajdował się na wzgórzu w północno wschodniej części miasta przy drodze na Dobrzany. Kiedyś od osady oddzielały go moczary i strumyk. Z tego co można było wywnioskować z powierzchownych badań w latach 60-tych XX w. wynika że warownia zbudowana była na planie regularnego czworoboku o boku ok. 40 m, otoczona fosą. Stałe nawodnienie fosy uzyskano budując na pobliskiej rzece Reczycy młyn, co doprowadziło do spiętrzenia wody. Zamek w Suchaniu był najważniejszym punktem obronnym joannitów w szczecińskiej części Pomorza do czasu powstania zamku w Swobnicy w końcu XIV w.
Przyjmuje się że zamek powstał w II poł. XIII w. Okolica została zajęta przez joannitów ok. połowy XIII w. Oficjalnie zakon przywłaszczył sobie te ziemię w zamian za niespłacone długi księcia pomorskiego Barnima I. Po ostrym konflikcie z nim, zakon stracił Suchań (wtedy villa Zukan) w 1269 r., ale już 9 lat później, po śmierci Barnima I, joannici zajęli kilka wsi książęcych w tym Suchań. W 1295 r. książęta pomorscy oficjalnie nadali go joannitom zachowując jednak zwierzchnictwo terytorialne. W 1312 r. zamek stał się siedzibą joannickiego komtura. Zachowana wzmianka z 1382 r. wspomina o przeniesieniu komendanta Henryka von Gunstersberg z Suchania do Swobnicy i był to zapewno kres znaczenia zamku suchańskiego. Na początku XVI w. zakon sprzedał Suchań Wolfowi Borcke co nie spodobało się książętom pomorskim, którzy anulowali transakcję. Na ten okres przypada ostateczny upadek zamku. W końcu XVIII w. na wzgórzu zamkowym postawiono dwór, w którym jednak nie stwierdzono żadnych pozostałości zabudowy średniowiecznej
Wysoki kontrast - wersja strony dla niepełnosprawnyche-Urząd
Narodowy Spis Powszechny Ludnosci i Mieszkań 2021
Elektroniczna Wizytówka
Nasz kanał TV
System informacji przestrzennej
